Het is een groot genoegen dat ik wederom mijn column aan u mag voorhouden op de eerste bijeenkomst in het nieuwe jaar van Zakelijk Almelo. Meestal geef ik dan een inkijk in mijn gedachten over de ontwikkelingen in onze mooie stad. Nu ik ben toegetreden tot de gemeenteraad van Almelo- volgens velen moet ik daarvoor een soort vlaag van verstandsverbijstering hebben gehad- is mijn inzicht in die ontwikkelingen, naar u begrijpt, alleen maar fors toegenomen. Maar dat geeft meteen een beperking aan bij het maken van deze column. Mijn mening over de ontwikkelingen hoor ik immers in de Raad en ten stadhuize te openbaren en niet in dit gezelschap. En dat terwijl er genoeg te melden zou zijn, en dan bedoel ik niet het verhaal omtrent de stadsfontein, het stedelijk museum of andere culturele ontwikkelingen. Toen mijn fractie bij de start vroeg wat ik in mijn portefeuille zou willen hebben, heb ik mij onmiddellijk opgeworpen voor cultuur. Dat bracht een schok teweeg. Maar ik wist uit mijn contacten met inwoners en het bedrijfsleven dat het minder zin heeft om veel huizen te bouwen of nieuwe bedrijfsterreinen aan te leggen, als er in de stad niet tevens wordt gezorgd voor een goed en gevarieerd cultureel leven. Zonder dat komen nieuwe inwoners en nieuwe bedrijven minder snel.
Overigens is indrukwekkend te zien hoe onze stad zich met zevenmijlslaarzen aan de moeilijke jaren heeft onttrokken. Schitterende hi-tech bedrijven zijn naar Almelo gekomen. Bestaande bedrijven groeien tegen de klippen op. Dat leidt tot planologische verplichtingen en kan gaan knarsen met onze buurgemeenten. Door mislukte gemeentelijke herindelingen in het verleden moet onze stad het tot nu toe doen met beperkte ruimte. Daar zal iets aan moeten gebeuren. En in dit beeld past de grote opgave die de gemeenteraad heeft geaccordeerd om te streven naar de bouw van rond de 4000 woningen. De spoorzone zal worden ontwikkeld tot en met het gebied achter de molen en naast de nieuwe moskee. De stadskade ( Huis van katoen en nu) moet op de schop. Diverse braakliggende ruimten in binnenstad en wijken komen voor bebouwing in aanmerking. En de verbinding tussen stadszijde en spoorzone zal open moeten worden zodat er geen door spoor en station gescheiden gebieden meer zijn. En er is al een begin gemaakt met de transformatie van de Grotestraat Noord en omgeving naar het Groot Gravenkwartier. De nieuwe rechtbank wordt gebouwd en dat zal weer bij kunnen dragen aan een herziening van de stadsentree vanaf het station. Te voorspellen valt dat de bezoeker van Almelo over vier jaar de huidige stadscontouren nog slechts met moeite zal herkennen. Het gaat goed met Almelo waar het gaat om stedelijke ontwikkeling en invulling van het bedrijfsleven als economische motor.
Maar graag wil ik u kort meenemen naar het fenomeen van de social media en Almelo. Ik doe dat via Ameland en de rechter. Met laatstgenoemde heb ik ,zoals u weet, een sterke band. Op Ameland verbleef ik vorige week. Ik heb mij aangesloten bij een facebook site die communicatie over het wel en wee van het eiland tot doel heeft. Allemaal gelijk gestemden die van het eiland houden, zo dacht ik. U moet weten dat ik mij ver van social media heb gehouden, totdat ik gemeenteraadslid werd. Daarna heb ik mij aangemeld bij facebook omdat blijkt dat dat het forum is om te weten te komen wat er onder de inwoners van Almelo leeft. Ik ontdekte daardoor de mens in al zijn ruwheid en ,soms, onbeschaamdheid. Op Ameland wilde ik een leuk gespreksonderwerp aan de orde stellen. Het viel mij vorige week op dat veel restaurants op het eiland allemaal geljktijdig gesloten waren. In een onschuldig berichtje vroeg ik mij af waarom sluiting niet wat beter gecoordineerd werd, waaraan ik toevoegde dat ik natuurlijk goed begreep dat de stille winterperiode het beste geschikt was om even rust te nemen. Een lading met reacties was mijn deel. Waarom ik de horeca, die in het hoogseizoen zo hard moet werken, geen vakantie gunde. Dat ik beter op het vaste land kon blijven als ik zo over de horeca dacht. Dat ik vooral maar gewoon zelf moest gaan koken, dat ik een verzuurde meneer was en kennelijk alleen maar vreemde dingen kon zeggen. En nu noem ik alleen nog maar de nette reacties. Uit geen enkele reactie bleek dat men goed had gelezen wat ik gezegd had. Duidelijk is dat nuance en social media niet samengaan.
Datzelfde lag ten grondslag aan het raadsbesluit van korte tijd geleden over de APV van Almelo, waaraan ik als raadslid graag heb meegewerkt. Al enige tijd is er het fenomeen dat bepaalde personen facebook of hoe dat soort sites ook mogen heten, gebruiken om op te roepen om in bepaalde gemeenten samen te komen om actie te voeren. Ook onze stad heeft daarmee te maken gekregen toen er een graffity uiting voor het stadhuis verwijderd zou moeten worden. Vreemd genoeg kwamen de actievoerders , waaronder de heer W Engel, in forse getale naar Almelo, met alle gevolgen vandien. In overleg met de burgemeester is toen een vooruitstrevende wijziging van de APV van Almelo bedacht. Er is een bepaling opgenomen die-kort gezegd- het verbiedt om via social media oproepen te verspreiden die leiden of redelijkerwijze kunnen leiden tot ordeverstoringen in onze gemeente. Onmiddellijk zijn er dan hoogleraren die vinden dat dit niet kan. Volgens de krant zouden zij gehakt maken van de almelose bepaling. Nu is dat een tegenwoordig vaak opduikend gedrag van hoogleraren. Vroeger wijdde een hoogleraar zich in alle rust aan wetenschappelijke arbeid en trad naar buiten via publicaties. Nu moeten zij vooral in de belangstelling staan om bij Nieuwsuur of OP1 uitgenodigd te kunnen worden. En wat te denken van het lezingencircuit. Jammer dat echter ook hoogleraren elkaar soms weer tegenspreken. Hoe dan ook, de kritiek die de hoogleraren uitten was door ons in Almelo al geheel voorzien. Zelfs de rechterlijke uitspraken die zij in de strijd gooiden waren door ons bestudeerd. Conclusie: het is mogelijk dat de rechter niet meegaat, maar als we het niet proberen wordt het nooit iets. Een vooraanstaand lid van de Hoge Raad zei mij eens: als advocaten nooit verweren voeren tegen de heersende leer in, dan zal er in onze maatschappij nooit iets veranderen. Vervolgens werden er in de Tweede kamer al vragen gesteld die ruim een week geleden door de Minister werden beantwoord. Zij begreep heel goed dat steden als Almelo op zoek waren naar de grenzen van social media. Niets van gehakt maken dus. Inmiddels heeft een rechter in Utrecht geoordeeld dat een gelijksoortige regeling in de stad Utrecht niet geldig is wegens strijd met het recht van vrije meningsuiting. Ik zal in het kader van deze column niet treden in de motivering van de uitspraak, maar het is mijn recht van vrije meningsuiting als ik zeg dat ik het met de uitspraak niet eens ben. In de krant las ik alweer dat deze rechter(opnieuw)gehakt heeft gemaakt van de bepaling in de almelose APV. Los van het feit dat de situatie in Utrecht niet identiek is aan de situatie die wij in Almelo proberen te regelen en rechtspraak altijd maatwerk is, is de mening van een enkele rechter in Utrecht niet noodzakelijkerwijze gelijk aan die van een andere rechter. Duidelijkheid ontstaat pas als Utrecht in hoger beroep gaat. Ik hoop dat zodanig wordt besloten.
Waarom dit wellicht wat zware exposé? Het gaat mij erom duidelijk te maken dat wij door social media waarin iedereen maar mag roepen wat hij of zij wil, in een maatschappij terecht zijn gekomen waarin respect voor elkaar lijkt verdwenen te zijn en onrust voortdurend wordt aangewakkerd. Het recht op vrijheid van meningsuiting en het recht om te demonstreren zijn zeer belangrijke peilers van onze rechtsstaat. Dagelijks valt uit de media af te leiden hoe het gaat in die landen waar deze rechten niet of eenzijdig worden gerespecteerd. Maar ook deze rechten kennen in Nederland grenzen. Je mag met je vrije meningsuiting mensen niet ongegrond schofferen of bedreigen en je mag met je demonstratierecht nmm niet op snelwegen gaan zitten hetgeen anderen ernstig in hun rechten belemmert. We leven in een maatschappij waarin schrijvers worden bedreigd om boeken die ze hebben geschreven ( internationaal vonden we dat ongehoord toen het Salman Rushdie betrof), waarin politici, advocaten en rechters moeten worden beveiligd en waarin een ieder die een mening verkondigt die een ander niet welgevallig is- zonder enige nuance of blijk van begrip van wat er eigenlijk gezegd is- in vaak onfatsoenlijke bewoordingen wordt afgemaakt. In zodanige maatschappij moeten wij toch niet willen leven. En daarom ben ik er trots op dat Almelo en zijn burgemeester op hun eigen bescheiden wijze proberen aan deze ontwikkeling een halt toe te roepen.
