Ik wil beginnen met een persoonlijke emotie bij dit moment. Uiteraard omdat het de laatste Zakelijk Almelo is. Maar er speelt persoonlijk nog iets. De laatste keer dat ik hier mocht staan was 2 jaar geleden. Om precies te zijn maandag 1 november 2021. Dat was een bijzondere dag. Zakelijk Almelo was na anderhalf jaar coronastilte terug van weggeweest. Mijn column stond toen ook volledig in de context van de pandemie die even leek weg te zijn, maar in de verte toch weer opdoemde.
Maandag 1 november 2021 dus. Ik voelde me die dag niet lekker. Een raar gevoel op de borst, dat was er al een paar dagen. En ik had me die maandag voorgenomen om die week maar eens naar de huisarts te gaan. Ik was wat nerveus om hier te gaan staan en mijn verhaal te houden. Niet zeker van mijn zaak, ik voelde me niet op mijn gemak. Het ging gelukkig goed. Maar het slechte gevoel bleek wel een voorteken. Precies 48 uur later, woensdag 3 november, kreeg ik een hartinfarct.
Gelukkig thuis. Binnen een paar minuten stond de ambulance voor de deur. Met de grootste spoed en alle toeters en bellen naar het MST in Enschede. Lang verhaal kort: daar meteen behandeld, gedotterd, een stent geplaatst in de volledig verstopte slagader, een paar dagen ziekenhuis en een maandenlange revalidatie. Maar God Zij Dank geen hartschade. En uiteindelijk volledig herstel. Ik kon weer verder. Dankzij geweldig kordaat handelen van de professionals in de ambulance en de ziekenhuizen. Een diepe buiging voor de zorg in dit land!Het eerste bloemstuk na thuiskomst kwam trouwens van Zakelijk Almelo. Dat heb ik enorm gewaardeerd.
Ik heb die column van maandag 1 november 2021 er toch even bijgepakt. Over corona dus. En wat dat in Almelo allemaal teweeg had gebracht.
*De lockdown was even losgelaten en Zakelijk Almelo mocht eindelijk weer plaatsvinden.
*Tubantia deed toen al 20 maanden verslag van vooral de coronacrisis. We deden dat vanuit honderden huiskamers, keukens en zolderkamers.
*Thuiswerken was het devies. Het lukte om Tubantia door te laten draaien. De lezers hebben niks gemerkt. Wat een spectaculaire ontdekking was dat.
*We schreven in Almelo over de lege terrassen, de strijd van de ondernemers, het verlaten Theaterhotel, het gesloten Preston Palace, de wedstrijden van Heracles in lege stadions, de drama’s in de zorgcentra, het leed in gezinnen waar mensen hun dierbaren aan corona verloren.
Maar gek genoeg hadden lockdowns en avondklokken ook voordelen:
*Er was ruimte voor bezinning. We waren helemaal op ons zelf aangewezen.
*Heerlijk die rust op de weg. Geen files. Geen gejakker.
*Best effe lekker die lege agenda’s. Geen sociale verplichtingen.
EN, Last but not least:
*De criminaliteit liep drastisch terug. Mensen zaten thuis dus het jachtterrein voor inbrekers was klein. Het was stil op straat dus zakkenrollers en overvallers hadden weinig kans. Winkels waren dicht dus ook daar minder diefstal. En DAAR wil ik vanavond graag nog een punt over maken.
Inbrekers, overvallers, oplichters, dieven, ramkrakers, wanbetalers en hoe ze ook allemaal mogen heten: ze zijn ook in Almelo weer massaal en zeer actief op pad. Om u als burger maar ook als ondernemer enorm te benadelen. Te irriteren, schrik aan te jagen. Boos te maken. Woedend vaak. Ik ben algemeen verslaggever van Tubantia en schrijf wekelijks artikelen over het leed dat criminelen aanrichten. Ik kom bij mensen thuis die zijn opgelicht, beroofd, aangevallen of bestolen.
*Die oude mevrouw in De Schelfhorst die te goeder trouw twee nep-monteurs van Vitens binnenliet en pas laten ontdekte dat ze van alles hadden gestolen.
* Ik was regelmatig bij Rob Leus (jullie wel bekend) die al tientallen keren te maken kreeg met inbraak, vernieling, overvallen, vandalisme, wanbetalers.
* Ik was bij Almelose winkeliers die te maken hadden met ramkraken en diefstal.
*Ik was bij ondernemers die online werden misbruikt en beroofd.
En zo kan ik nog heel lang doorgaan. En dat gaat in Tubantia ook gebeuren. Dit houdt nooit op.
En weet u wat mij opvalt bij al die zaken? Er is woede, verbijstering en machteloosheid maar ook steeds meer berusting, cynisme, gelatenheid en zelfs angst en terughoudendheid om erover te praten. Het moet toch niet gekker worden. Het brede gevoel dat aangifte doen nauwelijks zin heeft. De wetenschap dat daders vaak niet worden opgespoord. En dat terwijl opsporingsdiensten steeds vaker met haarscherpe camerabeelden goud in handen hebben. De politie heeft geen tijd, geen capaciteit, geen prioriteit. Ik hoor vaak van gedupeerden dat agenten dat soms maar gewoon toegeven. Zij kunnen er ook niks aan doen. En wat nog veel erger is: als daders wel worden gepakt lopen ze een paar dagen later weer los.
Ik was pas bij een huiseigenaar in Harbrinkhoek die haarscherpe beelden had van een koperdief die acht regenpijpen van zijn woning sloopte. Hij werd een paar dagen later aangehouden en na verhoor weer heengezonden. Ik herhaal: na verhoor weer heengezonden. In afwachting van de rechtszaak ging hij gewoon door met zijn criminele carriere. Dezelfde week sloeg hij opnieuw toe. Weerzinwekkend. Tenenkrommend.
Vorige week nog een verhaal in Tubantia over winkeldieven in Almelo die gewoon steeds weer in dezelfde winkels terugkomen. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat ze komen jatten. Ze worden herkend, gefilmd, soms gepakt maar gaan na vrijlating hondsbrutaal verder met hun foute business. Beste ondernemers. Het rechtsgevoel is hiermee ernstig in het geding. Dit is toch een hele zieke constatering in dit land. Dit klopt niet, dit kan niet. Dit mogen we met z’n allen toch nooit accepteren. Maar dat doen we wel.
Laat ik het dan maar keihard zeggen hier: De vaak zo geroemde Nederlandse Rechtstaat is een heel groot heilig huis waar kennelijk niemand tegenaan durft te schoppen. In Almelo staat ook een filiaal. Een heilig huis waar criminelen zich veilig voelen, hun privacy zorgvuldig wordt gegarandeerd en lullige strafjes worden uitgedeeld. Werkstraffen. Wie heeft dat ooit bedacht? Voor de meeste mensen is werken een voorrecht. Politierechters begroeten verdachten soms cynisch met: Zo, bent u er weer. Een tragisch brevet van eigen onvermogen.Een heilig huis waar het rechtsgevoel van slachtoffers en gedupeerden centraal zou moeten staan. Maar waar verdachten als slachtoffer worden behandeld en daders de hoofdrol spelen. De wereld op zijn kop. Een heilig huis waar het te vaak over rechten gaat en nooit over plichten. Een heilig huis waar slachtoffers gek worden van de fluwelen behandeling van hun kwelgeesten.
De verkiezingen zijn in aantocht. Ik heb nog geen partij hierover gehoord. En ik weet zeker dat dit de mensen meer raakt en bezighoudt dan de gebruikelijke riedel aan verkiezingsthema’s die we deze weken weer voorbij zien komen. Ondernemers en burgers verenigt u! Pak de verantwoordelijke bestuurders bij de kladden. Kom op voor uw rechtsgevoel. Anders blijft u behoren tot die alsmaar groeiende zwijgende meerderheid die zich moedeloos neerlegt bij die groter wordende stapel aan onzin en onrecht in dit land. Zo. Dat moest ik nog even kwijt.
Op deze laatste Zakelijk Almelo. Wat ontzettend jammer dat dat na vanavond hier niet meer kan. Dit podium wordt definitief afgebroken. Het gordijn gaat definitief dicht.
Dank dat ik hier enkele keren heb mogen staan. Het was een voorrecht. Coen, Siegfried, Marloes, Anne-Marie, Ruurd, Martin, Dick, José en alle anderen die al die jaren Zakelijk Almelo hebben georganiseerd. Hulde, complimenten en heel veel dank aan jullie!
